۱۳۸۶/۰۵/۰۷
اما هنگامی‌که از گذشته کهن هیچ‌چیز به‌جا نمی‌ماند، پس از مرگ آدم‌ها، پس از تباهی چیزها، تنها بو و مزه باقی می‌مانند که نازک‌تر اما چابک‌ترند، کمی مادی‌اند. پایداری و وفاداری‌شان بیش‌تر است. دیر زمانی چون روح می‌مانند و به یاد می‌آورند، منتظر و امیدوار، روی آوار همه چیزهای دیگر می‌مانند و بنای عظیم خاطره را، بی خستگی، روی ذره‌های کم و بیش لمس نکردنی‌شان حمل می‌کنند.


"در جستجوی زمان از دست رفته – مارسل پروست"

+ ۰۰:۳۴
0